PUSZCZYK URALSKI (Strix uralensis)
Ural owl
Habichtskauz
Chouette de l'Oural
Slaguggla
Длиннохвостая неясыть
Puštík bělavý
Sova dlhochvostá
Uralinė pelėda
Сова довгохвоста
Даўгахвостая кугакаўка
CECHY ROZPOZNAWCZE
Puszczyk uralski przypomina puszczyka, ale jest od niego 30% większy i cięższy.
To jedna z największych sów europejskich, po puchaczu, puszczyku mszarnym i puchaczu śnieżnym.
Ma wydłużoną sylwetkę, długi ogon i zaokrągloną głowę.
Jasny spód z ciemnym podłużnym kreskowaniem i wierzch w biało-szaro-brązowe plamki sprawiają, że z daleka sowa wygląda na jasną, a jej upierzenie wydaje się niezbyt kontrastowe.
Szara dobrze zaznaczona szlara puszczyka uralskiego jest obramowana białymi, perlistymi plamkami.
Sowa ma ciemne oczy i jasnopomarańczowy dziób.
Samice są prawie o jedną trzecią większe i cięższe od samców, ale w terenie trudno je odróżnić.
Młode po zmianie szaty juwenalnej nie różnią się od dorosłych osobników.
Podczas lotu wyróżnia się masywna głowa puszczyka uralskiego.
Na ogonie są widoczne poprzeczne, szerokie pręgi.
Długie i szerokie skrzydła mają zaokrąglone końce.
Długość ciała: 50-62 cm, rozpiętość skrzydeł: 110-135 cm, masa ciała: 520-1200 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Puszczyk uralski ma siedziby w starych lasach liściastych - na terenach górskich buczyny, na niżu dąbrowy i grądy.
Występuje również w lasach mieszanych.
Gniazduje zwykle w złamanych pniach drzew lub zajmuje opuszczone gniazda ptaków szponiastych.
Puszczyki uralskie zamieszkują północno-wschodnią Europę i północną Azję.
Największa populacja znajduje się w Skandynawii i europejskiej części Rosji.
W Polsce można je spotkać w Karpatach i Małopolsce, na Podkarpaciu, aż do Zamojszczyzny oraz w Górach Świętokrzyskich.
Izolowana niewelka populacja gniazduje na Mazurach.
POKARM
W menu puszczyka uralskiego dominują gryzonie (ok. 75% pokarmu), głównie myszy i nornice.
W czasie niedostatku drobnych ssaków jego ofiarami stają się także ptaki, w tym mniejsze sowy.
Puszczyk uralski zjada również padlinę.
Stosuje obie techniki polowania: z zasiadki i lot patrolowy.
W czasie karmienia młodych i zimą poluje też w dzień.
LĘGI
Puszczyk uralski wcześnie, bo już w lutym, rozpoczyna sezon lęgowy.
Samica składa 2-4 jaj w odstępach 2-3 dni.
Inkubacja trwa mniej więcej miesiąc.
Młode opuszczają gniazdo po 5-6 tygodniach, choć nie potrafią jeszcze latać.
Trzepocząc skrzydłami, wspinają się na okoliczne drzewa w poszukiwaniu schronienia.
Ptaki, które ukończyły piąty tydzień życia, odbywają pierwsze loty.
Dopiero w wieku 5 miesięcy opuszczają terytorium rodziców i zaczynają wieść samodzielne życie.
Dojrzałość płciową osiągają najwcześniej po roku.
Dożywają ponad 20 lat.
CECHY ROZPOZNAWCZE
Puszczyk uralski przypomina puszczyka, ale jest od niego 30% większy i cięższy.
To jedna z największych sów europejskich, po puchaczu, puszczyku mszarnym i puchaczu śnieżnym.
Ma wydłużoną sylwetkę, długi ogon i zaokrągloną głowę.
Jasny spód z ciemnym podłużnym kreskowaniem i wierzch w biało-szaro-brązowe plamki sprawiają, że z daleka sowa wygląda na jasną, a jej upierzenie wydaje się niezbyt kontrastowe.
Szara dobrze zaznaczona szlara puszczyka uralskiego jest obramowana białymi, perlistymi plamkami.
Sowa ma ciemne oczy i jasnopomarańczowy dziób.
Samice są prawie o jedną trzecią większe i cięższe od samców, ale w terenie trudno je odróżnić.
Młode po zmianie szaty juwenalnej nie różnią się od dorosłych osobników.
Podczas lotu wyróżnia się masywna głowa puszczyka uralskiego.
Na ogonie są widoczne poprzeczne, szerokie pręgi.
Długie i szerokie skrzydła mają zaokrąglone końce.
Długość ciała: 50-62 cm, rozpiętość skrzydeł: 110-135 cm, masa ciała: 520-1200 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Puszczyk uralski ma siedziby w starych lasach liściastych - na terenach górskich buczyny, na niżu dąbrowy i grądy.
Występuje również w lasach mieszanych.
Gniazduje zwykle w złamanych pniach drzew lub zajmuje opuszczone gniazda ptaków szponiastych.
Puszczyki uralskie zamieszkują północno-wschodnią Europę i północną Azję.
Największa populacja znajduje się w Skandynawii i europejskiej części Rosji.
W Polsce można je spotkać w Karpatach i Małopolsce, na Podkarpaciu, aż do Zamojszczyzny oraz w Górach Świętokrzyskich.
Izolowana niewelka populacja gniazduje na Mazurach.
POKARM
W menu puszczyka uralskiego dominują gryzonie (ok. 75% pokarmu), głównie myszy i nornice.
W czasie niedostatku drobnych ssaków jego ofiarami stają się także ptaki, w tym mniejsze sowy.
Puszczyk uralski zjada również padlinę.
Stosuje obie techniki polowania: z zasiadki i lot patrolowy.
W czasie karmienia młodych i zimą poluje też w dzień.
Puszczyk uralski wcześnie, bo już w lutym, rozpoczyna sezon lęgowy. Samica składa 2-4 jaj w odstępach 2-3 dni. Inkubacja trwa mniej więcej miesiąc. Młode opuszczają gniazdo po 5-6 tygodniach, choć nie potrafią jeszcze latać. Trzepocząc skrzydłami, wspinają się na okoliczne drzewa w poszukiwaniu schronienia. Ptaki, które ukończyły piąty tydzień życia, odbywają pierwsze loty. Dopiero w wieku 5 miesięcy opuszczają terytorium rodziców i zaczynają wieść samodzielne życie. Dojrzałość płciową osiągają najwcześniej po roku. Dożywają ponad 20 lat.
