PUSZCZYK MSZARNY (Strix nebulosa)
Great grey owl
Bartkauz
Chouette lapone
Lappuggla
Бородатая неясыть
Puštík vousatý
Bradata sova
Laplandinė pelėda
Сова бородата
Барадатая кугакаўка
CECHY ROZPOZNAWCZE
Puszczyk mszarny rozmiarami prawie dorównuje puchaczowi, choć jest od niego dwukrotnie lżejszy.
To gęste upierzenie sprawia, że wydaje się tak duży.
Szata z piór chroni go przed zimnem i ukąszeniami owadów.
Ma szczupłą sylwetkę i nieproporcjonalnie dużą głowę.
Nie ma piór usznych.
Wyraźnie zaznaczona okrągła szlara jest jasnoszara, poprzecinana ciemnymi koncentrycznymi pręgami przypominającymi słoje drzewa.
Pomiędzy niewielkimi żółtymi oczami a dziobem widnieją dwa białe półksiężyce.
Puszczyk mszarny ma ciemnoszare upierzenie z nieregularnymi brunatnymi plamkami, a spód ciała nieco jaśniejszy.
Gęsto upierzone nogi często kryją się wśród piór na brzuchu.
Zaokrąglone, dość krótkie skrzydła i długi ogon umożliwiają puszczykowi mszarnemu manewrowanie między drzewami, co ułatwia mu polowanie w lesie.
Dzięki niewielkiej masie ciała i relatywnie dużym skrzydłom może poruszać się powolnymi, niezbyt głębokimi uderzeniami skrzydeł, regularnie przerywanymi na lot ślizgowy.
Długość ciała: 62-70 cm, rozpiętość skrzydeł: 140-150 cm, masa ciała: 500-1200 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Puszczyki mszarne preferują stare drzewostany z udziałem świerka, sosny i brzozy, znajdujące się w sąsiedztwie terenów otwartych (zrębów, polan, mszarów, torfowisk, na skraju lasu).
Zwykle zajmują stare gniazda innych ptaków (krukowatych lub szponiastych), czasem gniazdują w szczytach złamanych pni.
Ostoją tego gatunku jest tajga w północnej części Rosji i Skandynawii.
Puszczyki mszarne zamieszkujące białoruską część Puszczy Białowieskiej przylatują czasem do Polski.
Od roku 2010 na Polesiu Lubelskim gniazduje regularnie kilka par tego gatunku.
POKARM
Gryzonie, takie jak norniki, stanowią 98% pokarmu puszczyków mszarnych.
Rzadko ich ofiarami padają płazy i ptaki.
Sowy te polują z zasiadki.
Ich wyspecjalizowany słuch i wzrok umożliwiają im zlokalizowanie gryzonia znajdującego się pod trzydziestocentymetrową warstwą śniegu z odległości 150 m.
Ptak zawisa nad ofiarą, chcąć ją precyzyjnie namierzyć, a następnie błyskawicznie spada na nią, przebijając śnieg.
Polują o zmierzchu i świcie.
LĘGI
Okres lęgowy puszczyka mszarnego trwa od lutego do lipca.
Samica składa 2-5 jaj.
Wysiadywanie rozpoczyna po złożeniu pierwszego jaja.
Inkubacja trwa ok. 30 dni.
Młode opuszczają gniazdo po 3-4 tygodniach, choć jeszcze nie potrafią latać.
Wspinają się po drzewach, gdzie znajdują dla siebie kryjówki.
Gdy mają 8 tygodni, potrafią już latać, mimo to rodzice opiekują się nimi jeszcze kilka miesięcy.
CECHY ROZPOZNAWCZE
Puszczyk mszarny rozmiarami prawie dorównuje puchaczowi, choć jest od niego dwukrotnie lżejszy.
To gęste upierzenie sprawia, że wydaje się tak duży.
Szata z piór chroni go przed zimnem i ukąszeniami owadów.
Ma szczupłą sylwetkę i nieproporcjonalnie dużą głowę.
Nie ma piór usznych.
Wyraźnie zaznaczona okrągła szlara jest jasnoszara, poprzecinana ciemnymi koncentrycznymi pręgami przypominającymi słoje drzewa.
Pomiędzy niewielkimi żółtymi oczami a dziobem widnieją dwa białe półksiężyce.
Puszczyk mszarny ma ciemnoszare upierzenie z nieregularnymi brunatnymi plamkami, a spód ciała nieco jaśniejszy.
Gęsto upierzone nogi często kryją się wśród piór na brzuchu.
Zaokrąglone, dość krótkie skrzydła i długi ogon umożliwiają puszczykowi mszarnemu manewrowanie między drzewami, co ułatwia mu polowanie w lesie.
Dzięki niewielkiej masie ciała i relatywnie dużym skrzydłom może poruszać się powolnymi, niezbyt głębokimi uderzeniami skrzydeł, regularnie przerywanymi na lot ślizgowy.
Długość ciała: 62-70 cm, rozpiętość skrzydeł: 140-150 cm, masa ciała: 500-1200 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Puszczyki mszarne preferują stare drzewostany z udziałem świerka, sosny i brzozy, znajdujące się w sąsiedztwie terenów otwartych (zrębów, polan, mszarów, torfowisk, na skraju lasu).
Zwykle zajmują stare gniazda innych ptaków (krukowatych lub szponiastych), czasem gniazdują w szczytach złamanych pni.
Ostoją tego gatunku jest tajga w północnej części Rosji i Skandynawii.
Puszczyki mszarne zamieszkujące białoruską część Puszczy Białowieskiej przylatują czasem do Polski.
Od roku 2010 na Polesiu Lubelskim gniazduje regularnie kilka par tego gatunku.
POKARM
Gryzonie, takie jak norniki, stanowią 98% pokarmu puszczyków mszarnych.
Rzadko ich ofiarami padają płazy i ptaki.
Sowy te polują z zasiadki.
Ich wyspecjalizowany słuch i wzrok umożliwiają im zlokalizowanie gryzonia znajdującego się pod trzydziestocentymetrową warstwą śniegu z odległości 150 m.
Ptak zawisa nad ofiarą, chcąć ją precyzyjnie namierzyć, a następnie błyskawicznie spada na nią, przebijając śnieg.
Polują o zmierzchu i świcie.
Okres lęgowy puszczyka mszarnego trwa od lutego do lipca. Samica składa 2-5 jaj. Wysiadywanie rozpoczyna po złożeniu pierwszego jaja. Inkubacja trwa ok. 30 dni. Młode opuszczają gniazdo po 3-4 tygodniach, choć jeszcze nie potrafią latać. Wspinają się po drzewach, gdzie znajdują dla siebie kryjówki. Gdy mają 8 tygodni, potrafią już latać, mimo to rodzice opiekują się nimi jeszcze kilka miesięcy.
