PÓJDŹKA (Athene noctua)
Little owl
Steinkauz
Chevêche d'Athéna
Minervauggla
Домовый сыч
Sýček obecný
Kuvik obyčajný
Pelėdikė
Сич хатній
Дамавы сыч
CECHY ROZPOZNAWCZE
Pójdźka jest małą sową o krępej budowie, krótkim ogonie i długich nogach.
Ma dużą brązową głowę z białawymi plamkami.
Białe brwi nad cytrynowymi oczami nadają jej groźny wygląd.
Pierś i brzuch pójdźki są białawe z szarobrązowymi, podłużnymi, zlewającymi się ze sobą kreskami i plamkami.
Wierzch jest szarobrązowy z jasnymi plamami.
Sowy te mają słabo zaznaczoną szlarę i żółty dziób.
Zaniepokojone pójdźki kulą się, a w razie zagrożenia ratują się ucieczką.
Podekscytowane i zaciekawione kiwają się na boki i dygają w górę i w dół.
W locie szybko uderzają skrzydłami, a następnie przechodzą do ślizgu, dzięki czemu ich lot staje się falisty, jak u dzięcioła.
Poruszają się dość nisko nad ziemią, a krótkie odcinki pokonują lotem prostolinijnym.
Długość ciała: 23-27 cm, rozpiętość skrzydeł: 54-60 cm, masa ciała: 120-250 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Pójdźki występują najczęściej na obrzeżach większych i mniejszych miast.
Gniazdują również na terenach wiejskich, gdzie dominuje niska roślinność.
Gniazda zakłada w otworze lub niszy w zabudowaniach gospodarczych, rzadziej w dziuplach starych wierzb i drzew owocowych rosnących w pobliżu pastwisk i łąk.
Chętnie korzysta z budek lęgowych.
Pójdźki zamieszkują całą Europę poza Półwyspem Skandynawskim.
W Polsce nie występują jedynie w górach.
Liczniejsze są w południowo-wschodniej części kraju.
POKARM
Pójdźki są generalistami pokarmowymi.
Wiosną i latem żywią się głównie bezkręgowcami: chrząszczami i szrańczakami.
Na obszarach wilgotnych lub po deszczu wyciągają z ziemi dżdżownice.
Zimą mogą polować na małe ptaki lub - wewnątrz zabudowań - na myszy.
Polują z czatowni lub biegając po ziemi.
LĘGI
Okres lęgowy pójdziek zaczyna się w kwietniu i trwa do końca sierpnia.
Samica składa 3-5 jaj.
Zdarza się, że zaczyna je wysiadywać dopiero po zniesieniu ostatniego.
Inkubacja trwa ok. miesiąca.
Mniej więcej po 4 tygodniach od wyklucia podlotki opuszczają gniazdo.
Rodzice opiekują się nimi do momentu, gdy młode osiągną samodzielność.
Jesienią, gdy potrafią już same zdobywać pokarm, wyruszają w poszukiwaniu swojego terytorium.
Zwykle nie oddalają się zbytnio od rewiru rodziców i zajmują miejsca odległe o 10-20 km od gniazda.
CECHY ROZPOZNAWCZE
Pójdźka jest małą sową o krępej budowie, krótkim ogonie i długich nogach.
Ma dużą brązową głowę z białawymi plamkami.
Białe brwi nad cytrynowymi oczami nadają jej groźny wygląd.
Pierś i brzuch pójdźki są białawe z szarobrązowymi, podłużnymi, zlewającymi się ze sobą kreskami i plamkami.
Wierzch jest szarobrązowy z jasnymi plamami.
Sowy te mają słabo zaznaczoną szlarę i żółty dziób.
Zaniepokojone pójdźki kulą się, a w razie zagrożenia ratują się ucieczką.
Podekscytowane i zaciekawione kiwają się na boki i dygają w górę i w dół.
W locie szybko uderzają skrzydłami, a następnie przechodzą do ślizgu, dzięki czemu ich lot staje się falisty, jak u dzięcioła.
Poruszają się dość nisko nad ziemią, a krótkie odcinki pokonują lotem prostolinijnym.
Długość ciała: 23-27 cm, rozpiętość skrzydeł: 54-60 cm, masa ciała: 120-250 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Pójdźki występują najczęściej na obrzeżach większych i mniejszych miast.
Gniazdują również na terenach wiejskich, gdzie dominuje niska roślinność.
Gniazda zakłada w otworze lub niszy w zabudowaniach gospodarczych, rzadziej w dziuplach starych wierzb i drzew owocowych rosnących w pobliżu pastwisk i łąk.
Chętnie korzysta z budek lęgowych.
Pójdźki zamieszkują całą Europę poza Półwyspem Skandynawskim.
W Polsce nie występują jedynie w górach.
Liczniejsze są w południowo-wschodniej części kraju.
POKARM
Pójdźki są generalistami pokarmowymi.
Wiosną i latem żywią się głównie bezkręgowcami: chrząszczami i szrańczakami.
Na obszarach wilgotnych lub po deszczu wyciągają z ziemi dżdżownice.
Zimą mogą polować na małe ptaki lub - wewnątrz zabudowań - na myszy.
Polują z czatowni lub biegając po ziemi.
Okres lęgowy pójdziek zaczyna się w kwietniu i trwa do końca sierpnia. Samica składa 3-5 jaj. Zdarza się, że zaczyna je wysiadywać dopiero po zniesieniu ostatniego. Inkubacja trwa ok. miesiąca. Mniej więcej po 4 tygodniach od wyklucia podlotki opuszczają gniazdo. Rodzice opiekują się nimi do momentu, gdy młode osiągną samodzielność. Jesienią, gdy potrafią już same zdobywać pokarm, wyruszają w poszukiwaniu swojego terytorium. Zwykle nie oddalają się zbytnio od rewiru rodziców i zajmują miejsca odległe o 10-20 km od gniazda.
