CECHY ROZPOZNAWCZE
Włochatka jest mniej więcej wielkości pójdźki.
Ma zwartą sylwetkę i dużą głowę z ledwo widocznymi "uszami".
Jej jasnoszara szlara jest ciemno obramowana.
Brwi uniesione wysokim łukiem ponad cytrynowe oczy sprawiają, że wygląda na wiecznie zdziwioną.
Po obu stronach żółtego dzioba znajdują się dwa ciemne paski.
Na czekoladowobrązowym grzbiecie ptaka widać liczne białe plamki.
Brzuch i perś tej sowy są jasne z plamkami i podłużnymi, rozmytymi paskami w odcieniach brązu.
Włochatka ma stosunkowo krótkie nogi upierzone prawie po same szpony (stąd jej polska nazwa).
Młode mają ciemną szlarę i jasne brwi.
Są czekoladowobrązowe.
Długość ciała: 22-28 cm, rozpiętość skrzydeł: 54-62 cm, masa ciała: 110-120 g
SIEDLISKO I WYSTĘPOWANIE
Włochatki zamieszkują przede wszystkim stare bory świerkowe i lasy mieszane, w których dominują świerki.
Preferują sąsiedztwo otwartych przestrzeni - zrębów, halizn, śródleśnych polan i bagien.
Zwykle zajmują dziuple po dzięciołach czarnych, rzadziej budki lęgowe.
Można je spotkać w świerkowych borach Europy, Azji i Ameryki Północnej.
Największa europejska populacja tych sów znajduje się w Skandynawii.
W Polsce występują w Sudetach i Karpatach oraz puszczach na północy kraju.
POKARM
Ok. 90% pożywienia włochatek stanowią gryzonie, głównie nornice rude i norniki.
Zimą sowy te chwytają równeż ptaki.
Włochatki polują z czatowni.
Mogą to robić nawet w ciemności, bez pomocy wzroku.
Tę umiejętność zawdzięczają budowie narządu słuchu - ich uszy są osadzone jeszcze bardziej asymetrycznie niż u innych sów.
Nadmiar pożywienia gromadzą w spiżarniach.